Nie tak dawno przełomem było zapisywanie danych na kasetach, kolejnym krokiem wejście do popularnego użycia płyt CD, a w chwili obecnej obydwa nośniki zaczynają zasilać drużyny odpadów do przetworzenia. Nie mówię, że wyszły z użycia całkowicie. O ile na kasetach można było zapisać treści kilka razy, na płytach CD nie jest to już popularne (wygodniej użyć pendriv'e, prawda?). CD stały się jednorazowym nośnikiem informacji. Płyty dołączane do czasopism, zawierające krótko aktualne dane jak kodeks drogowy czy programy do wypełniania PITów - nie wszystkie z nich noszą tak ważne treści, że chcemy gromadzić je w domu.

Co wtedy?

Dawno nie pisałam o technikach rękodzielniczych - przepraszam ;) Braki należy nadrobić szybciutko, więc przedstawiam Wam wspaniałą wschodnią tradycję zdobniczą.

Czym jest Ebru? W bardzo dużym skrócie, jest to sztuka malowania na wodzie, której efekty uwiecznia się poprzez odbicie na papierze lub tkaninie. Ze względu na struktury jakie można uzyskać, niektórzy używają nazwy "marmurkowanie".

Nie wiemy dokładnie gdzie i kiedy narodziła się sztuka Ebru, szacuje się jednak że mógł to być VI. wiek w Azji Środkowej. Pierwsze wzmianki pochodzą z Chin i Japonii, jednak pierwsze prace (na papierze) pochodzą z Imperium Osmańskiego (więcej o historii Ebru przeczytacie w tym linku).

Już za kilka dni zbierzemy się w hali Międzynarodowych Targów Poznańskich żeby przetwarzać surowce wtórne i niechciane przedmioty na biżuterię. W tym samym czasie, dzięki Head Made poznacie tajniki sitodruku - na pewno nie będziecie się nudzić :)
Więcej szczegółów

Jak zapewne wiecie, w ramach wstępu na halę targów warsztaty są bezpłatne, dlatego zorganizowałam dla Was 3 pakiety po 2 jednodniowe zaproszenia na targi. Domyślam się, że będziecie chcieli zabrać ze sobą osobę towarzyszącą :)

Aby je zdobyć, napiszcie proszę maila na kreatywnakasia@gmail.com z Waszą odpowiedzią na następujące pytanie:
Jakie znasz surowce/przedmioty/opakowania, które są problematyczne w masowym recyklingu, znajdziemy je w domu, ale nie możemy ich wrzucać do żadnego z kolorowych koszy do segregacji? Podaj przynajmniej trzy.

To miłe uczucie, kiedy surfując po sieci trafiasz na zdjęcie swoich prac ^^ Swoich prac! Wow! Swoich?
Yyyy... to nie moje wyroby... Hm... A wyglądają tak podobnie...

Sądzę, że wielu z Was taka sytuacja nie jest obca. Moja pierwsze odczucia nie należały do pozytywnych, ale później... :D

Święta dopiero za miesiąc, jednak w świecie hendmejdu, mody i dizajnu już można zaobserwować wzmożoną aktywność marketingową. Nadchodzi czas targów. Nadchodzi czas warsztatów. Nadchodzi czas gdy artyści wyściubiają nosy ze swoich pracowni i wdają się w empiryczny kontakt z odbiorcą prac. Idealna pora roku, bo słońce nie wypala oczu przyzwyczajonych do półmroku i sztucznego światła :)

W temacie warsztatów i targów dopadł mnie konformizm. Żeby było prościej, zamieszczam listę wydarzeń podczas których albo zobaczycie na żywo/nabędziecie moje wyroby, albo pod czujnym, kasiowym okiem wchłoniecie tajniki wiedzy kreatywnego przetwarzania rzeczy różnych.

Jeśli ktoś twierdzi, że twórczy recykling nie jest "fajny", to grubo się myli. Kto może się znać lepiej na tym co jest "elo", jak nie boardrider.

Haroshi, japoński deskorolkowiec jest specem od przetwarzania połamanych decków. Ma szczęście, bo skate parki dostarczają naprawdę sporo surowca. A może to skate parki mają szczęście, że Haroshi tworzy dzieła z dostarczonych przez nie śmieci? Obstawiam to drugie :) 
Jak wygląda proces przetwórczy możecie zobaczyć na filmiku poniżej, za to prace znajdziecie na stronie haroshi.com/artworks/ albo fanpage'u.

Nie ma się czemu dziwić, że specyfika subkultury w której obraca się nasz bohater jest mocno widoczna w jego pracach. Motyw pikseli i kolory w połączeniu z Mario, okularami a'la RayBan, nogami, hydrantami i nadgryzionymi jabłkami dają efekt strasznie... fajny! :D 

Ponad tydzień temu, trochę przypadkiem, trafiłam na świetne warsztaty szycia. Dodajmy, że nigdy wcześniej nie szyłam, wręcz bałam się maszyn - latającej igły i wszystkich dziwnych dziurek, haczyków i szparek w których trzeba umiejscowić nić. Dzieckiem będąc, podczas eksperymentów z maszyną poharatałam sobie łapkę i ani mama, ani tata, ani nawet babcia nie potrafili nas pogodzić.
Gdy zaczęłam bawić się w rękodzieło, eksperymentować z formą i materiałem, odczułam spore ograniczenie przez nieumiejętność szycia. Nadszedł więc czas na przełamanie niechęci i nadrobienie zaległości. Niedługo po tej decyzji, zwykłym fartem, dostałam informację o bezpłatnych warsztatach szycia strojów ludowych. Wierzcie mi, to brzmiało hardkorowo dla osoby początkującej. Na szczęście przemiła Natalia, z którą mailowałyśmy w sprawie zapisów zapewniła mnie, że zostanę zapoznana z maszyną, a doświadczeni instruktorzy nie dopuszczą do rozlewu krwi więc mogę czuć się absolutnie bezpiecznie. Uwierzyłam i poszłam.